Praktijkverhalen

Hier lees je verhalen van stellen uit mijn praktijk

Vrouw (47) Man (49) gestart met de coaching in april 2021

We hebben de coaching door Annemieke als prettig en helpend ervaren. De afgelopen jaren zijn mijn man en ik steeds verder uit elkaar gegroeid. Ik voelde me totaal niet gezien en begrepen door hem en kon met mijn gevoelens nergens heen. Omdat praten met hem veelal een eenzijdig gesprek was, heb ik het op een gegeven moment opgegeven en ben me gaan afsluiten en mijn eigen gang gegaan. Op een gegeven moment waren mijn gevoelens voor hem zo goed als verdwenen en voelde ik me heel alleen en vaak verdrietig. Ik dacht er veel aan dat ik weg wilde maar dat voelde toch ook weer niet als een goede optie, zeker niet voor de kinderen. Uiteindelijk heb ik bij mijn man aangegeven hoe het ervoor stond en daar schrok hij toch wel van. Ik heb voorgesteld om te proberen eens met een onafhankelijk persoon te praten om te zien of er nog iets te redden viel en daar stond hij voor open.

Na veel zoeken en vergelijken op internet kwamen we uit bij Annemieke. Haar verhaal, manier van schrijven en hetgeen ze uitstraalde op de foto sprak ons aan. We hebben contact gezocht en konden al snel terecht. Annemieke is professioneel en warm, en we voelden ons op ons gemak. We zijn uiteindelijk in een periode van anderhalf jaar ongeveer acht keer bij haar geweest. Al na het eerste gesprek hebben we elkaar thuis warm en welgemeend geknuffeld, en voelden we ons voor het eerst in lange tijd weer meer verbonden met elkaar. 

De gesprekken vinden plaats in een prettige ruimte. Een huiselijke setting, grenzend aan de woonkamer van Annemieke en uitkijkend op de tuin. Met een kopje koffie, thee of water en uiteraard een doos tissues, die ik met name de eerste keren veel nodig heb gehad. Annemieke luistert goed naar wat je zegt maar observeert ook de non-verbale signalen. Ze benoemt wat ze hoort en ziet en stelt naar aanleiding daarvan vragen. De vragen helpen haar om een beeld te krijgen van de situatie maar zetten ons ook vaak aan het denken. Hoewel mijn man en ik elkaar al zo’n 28 jaar kennen, hebben we toch dingen over elkaar geleerd die we nog niet wisten. Ze gaf vaak ook ‘opdrachten’ mee naar huis naar aanleiding van hetgeen die bijeenkomst aan bod was gekomen. Dat hielp om er thuis ook actief mee bezig te zijn en er samen alert op te blijven.

In mei 2022 waren we 20 jaar getrouwd en ik betwijfel of we dat hadden gehaald als we niet bij Annemieke waren geweest. We hebben de trouwdag deze keer ook echt gevierd met ons gezin, iets waar we (of in elk geval ik) de laatste paar jaren niet veel aandacht aan hebben besteed. Persoonlijk vond ik dat er niet veel te vieren was dus ik liet het maar gewoon voorbij gaan. Nu zijn we weer blij met elkaar en wanneer het eens wat minder lekker gaat, weten we nu beter hoe daarmee om te gaan. We hebben elkaar beter leren begrijpen en hebben geleerd om beter met elkaar te communiceren. Mocht het in de toekomst toch weer eens nodig zijn (wat ik natuurlijk niet hoop) dan zouden we niet aarzelen om weer contact op te nemen met Annemieke.

Vrouw (45) Man (51) gestart met de coaching in november 2020

Ze schrok enorm, toen hij tegen haar zei dat hij op deze manier niet verder wilde met hun relatie. Al ruim 20 jaar zijn ze bij elkaar. Ze hebben een heel leven samen, een gezin, een gedeelde geschiedenis, plakboeken vol fijne herinneringen. Hoe kan het, dat ze nu op dit punt zijn aangekomen? Dat ze comfortabel naast elkaar leven, maar dat bijna elke vorm van intimiteit uit de relatie is gesijpeld. Niet van de een op de andere dag. maar geleidelijk. Nu is hij op het punt gekomen dat hij dit niet langer wil. Hij wil trots naast zijn vrouw kunnen lopen, hand in hand. Hij wil met haar lachen en met haar huilen. Hij wil ’s avonds naast haar kruipen op de bank en met haar vrijen. De laatste keer dat dat gebeurde, kan hij zich amper meer herinneren.

Ook zij merkte natuurlijk wel dat dingen anders waren. Hij was de laatste tijd heel druk met zijn werk, hun middelste kind had het moeilijk op school, er waren zorgen om hun steeds ouder wordende ouders. Haar leven was druk en ze was vaak moe. Haar huwelijk was niet meer zo sprankelend, maar ja… Dat is toch normaal? Ze had inderdaad geen zin meer om te vrijen, ze had wel wat anders aan haar hoofd. Als ze heel eerlijk was, genoot ze tegenwoordig meer van een dagje naar de sauna of een lesje yoga dan van vrijen met haar man.

En toen vertelde hij haar dus, op een vrijdagavond, dat hij zo niet verder wilde. Twee weken na deze boodschap zaten ze bij mij op de bank. Hij wilde haar niet verlaten, hij wil niet weg bij zijn gezin, maar hij wil ook niet zo verder. Zij is in tranen, ze wil hem niet kwijt. Alles komt op tafel, het hele eerlijke verhaal. Ze leren naar hun eigen aandeel te kijken in de relatie, ze leren elkaar eerlijk te vertellen wat ze nodig hebben, wat ze gemist hebben, wat ze terug willen vinden. Ze leren naar elkaar te luisteren, elkaar minder voor lief te nemen. Ze leren te praten over hun behoeftes op het gebied van seksualiteit. Dit is eng en spannend, maar levert zoveel op!

Na vijf gesprekken zit er een heel ander stel tegenover me op de bank. Een stel dat weer volmondig ‘ja’ tegen elkaar kan zeggen. Een stel dat weer hand-in-hand over straat loopt, dat tegen elkaar aankruipt in bed en elkaar de waarheid kan en durft te vertellen als dat nodig is. 

Vrouw (69) Man (70) gestart met de coaching in mei 2020

Ze stond met haar ingepakte koffer voor hem. ‘Zo,’ zei ze, ‘ik ga. Ik ga naar het station en daar pak ik de trein.’ ‘En toen?’ vroeg ik aan hem, toen dit stel na deze gebeurtenis bij mij op de bank zat. ‘Wat dacht jij toen?’ ‘Nou,’ zei hij, ‘toen dacht ik: nu is het wel tijd voor een goed gesprek, maar ik weet dus niet hoe dat moet. Daarom zitten we nu hier.’

Ze was niet gegaan die dag, al had ze zich echt voorgenomen om dat te doen. Al jarenlang voelde ze zich ongelukkig in deze relatie. Hij was nooit een prater geweest, vroeger ook al niet. Maar toen de kinderen het huis uit waren en hij niet meer werkte, werd het zichtbaarder dan ooit. Ze had leuke vriendinnen en een fijn leven, maar in haar relatie voelde ze zich steeds meer alleen. Dit bracht haar tot deze dag, dat ze met haar ingepakte koffer voor hem stond. Zijn goede kanten kan ze zeker noemen en ze houdt van deze man, al die jaren al. Maar de stilte kan ze niet langer verdragen.

We gaan aan het werk. Langzaam maar zeker leert hij meer te praten, meer te delen, haar meer het gevoel te geven dat ze belangrijk voor hem is, zijn waardering voor haar meer uit te spreken. Zij leert haar wensen hardop uit te spreken. Niet haar verwijten maar haar wensen. Dat is echt heel wat anders. Zij leert te vertellen waar ze behoefte aan heeft, op een duidelijke, directe manier, zodat hij er niet naar hoeft te raden.

Hij gaat niet het hoogste woord voeren op een feestje. Hij kletst haar de oren niet van het hoofd. Hij is wie hij is. Maar de stilte in huis is niet meer zo oorverdovend. Zij voelt zich meer gezien en gehoord, ze voelt zich niet meer zo alleen. In het laatste gesprek zegt ze tegen mij: ‘Die koffer, die had ik jaren eerder moeten inpakken!’